Nunca me ha hecho ilusión tener hijos, pero tengo la misma edad que tú y al final de ver tanta gente a mi alrededor queriendo ser madre o siéndolo ya, me hace cuestionar si estoy tomando la decisión correcta, si no me "perderé algo". Supongo que es también porque tenemos fecha límite (los hombres, no), y aunque siempre lo he tenido claro ahora es como que "de verdad" tengo que tomar la decisión, porque una vez pasado cierto límite ya no voy a poder ser madre. Me alegro de que este proceso no haya sido sido muy largo para ti, yo la verdad es que llevo un año sin poder parar de pensar en ello. Un abrazo 🫂
gracias a ti por compartir esto <3 al final es un tema muy complicado por lo que tu dices, que tenemos fecha límite, y hay mucha presión externa. al final cualquier decisión es una renuncia, tanto si es teniendo hijos como si no. creo que lo importante también es estar cómoda y tranquila con la opción de no tenerlos, si es que al final no se puede aunque se quiera, porque eso también puede pasar. Un abrazo enormee
Te comprendo perfectamente, porque yo pase por lo mismo. Nunca he sentido ese deseo intenso de ser madre, pero a los treinta y pico me empezó a entrar el agobio y las dudas, porque era “ahora o nunca”, y la presión social está ahí. Después de unos meses pensé que si nunca me lo había planteado en serio hasta entonces, es que definitivamente no quería. Por que forzar las cosas? Estoy bien como estoy, no se si me estoy equivocando, pero por que lanzarme a algo que en mi día a día no es mi prioridad?
Es un proceso que tienes que pasar, meditarlo y pensarlo bien, y cuando lo tengas claro y lo zanjes, no le des más vueltas. Es una liberación, de verdad.
Para las que estáis igual, aquí estoy para que hagamos un club 😆
¡Ay, Julia! Lo de NO querer tener hijos... ¡Qué gran tema! Enhorabuena si has tomado la decisión, la tuya y además, la manifiestas. Yo lo hice también, con 34 años tras pruebas de fertilidad impulsadas (obligadas) por mi ex. Esos 3 meses de pensarlo fueron el horror de mi vida. Y es que yo nunca he querido tener hijos pero "luchar" contra lo socialmente establecido... Qué complicado. Aún ahora a mis 45 años sigo recibiendo el "ya cambiarás de opinión". Yo no me corto, soy bastante tajante o borde en mis respuestas... Pero es que la gente se permite unas licencias y sobre todo, no respetan lo que está fuera "de lo normativo" que no quiere decir que esté bien... ni mal. Espero que no tengas que seguir escuchando mucho esos comentarios (confío en que la sociedad va cambiando). Para mí, personalmente, la clave no está en querer o no querer ser madre - padre sino en ser consecuente con lo que cada uno desea. Sea lo que sea. YO me pregunto todo el tiempo ¿por qué nadie cuestiona que alguien se someta a lo que a mí me parece el calvario de la in vitro durante años y es apoyo constante pero a mí, se me tacha incluso de egoísta por no querer ser madre, decidirlo desde mi madurez y encima, no tener que esconderme? Pues igual que cuando hay una enfermedad física todo el mundo te apoya pero si tienes depresión, hay que esconderlo. Pues así seguimos. Lo de respetar y la empatía... Aún queda. ;) Disfruta mucho de tu café, libro y momentos porque cuanto más mayor, esos son tus momentos vitales más maravillosos. Spoiler: nunca me he arrepentido de mi decisión.
tu comentario me ha dejado sin palabras, María ❤️🩹 gracias por compartir tu historia, conocer ejemplos como el tuyo es importante para las que venimos detrás podamos tomar decisiones y, como tu bien dices, ser consecuentes con ellas. te deseo lo mejor disfrutando de tu vida a los 45 y todo lo que te queda con mucho amor a tu alrededor, porque eso es todo lo que merecemos✨🫶🏻
¡Gracias a ti por compartir y abrir el hilo! Que es muy importante hablar de esto. Y solo un apunte más: si en algún momento cambias de opinión, también estará bien. Porque es TÚ decisión, y vivirás con ella… Y es la decisión más auténtica que podemos tomar como mujeres. Y mujeres libres. Te deseo un súper feliz día con mucho amor hoy San Valentín, y siempre.
Gracias por compartir este texto 💖 Tengo tu misma edad y, en mi caso, hace cinco años también cambié de decisión (empecé a sentir que sí quería ser madre, llevaba desde los 18 sabiendo que no). Me influyó salir de una relación medio tóxica, y darme cuenta de que no quería compartir ese proceso con cualquiera. Y también empezar a sanar y comprender la relación con mi madre. A mí me gustan mucho esos momentos de confesión entre amigas, en plan “vas a arruinar tu vida, pero aquí estoy yo para ser la amiga guay que les llevará al cine”.
gracias a ti por compartir tu experiencia, lo aprecio un montón <3 cambiar de decisión es válido tanto hacia un lado como hacia otro, y lo importante es escucharlo y aceptar sea lo que sea, así que me alegro mucho de que te hayas dado cuenta. y sí, aquí estaremos siempre las amigas sin niños para sacarlos a pasear y comprarles chuches cuando las amigas mamis necesiten un respiro :D
Sempre he imaginat la teua decisió, crec que l’he sabuda abans que tu, ara, això que mai recolliràs una caca de gos ves en compte q igual estàs equivocada i te toca. Ho dic per experiència😜. T’estime i sobre tot t’entenc😘😘❤️❤️
és que me coneixes com si m'hagueres parit jajajaj i la caca de gos ja m'ha tocat recollir-la, ja... pero ho evitaré sempre a tota costa!! jajaj gràcies mamà, jo també t'estime <3
Reflexió que comparteixo 100%. Des de sempre he tingut clar que els xiquets no eren algo que anava en mi, i me feia molta gràcia quan la gent me contestava "no diràs el mateix quan sigues gran". Ara sóc "gran" i penso exactament el mateix que pensava quan no.
Una cosa que me sorprén, especialment en la gent de l'edat dels nostres pares, és que quan dius que et vols fer un tattoo te pregunten que si "estàs segur perquè és per a tota la vida", però probablement no dubtarien gens si els digués que vull tenir fills, quan són més per a tota la vida encara.
ABSOLUTAMENT CERT. i mira, se m'ha oblidat parlar en el text de lo del exemple dels tatuajes per que de veritat, és tan cert, i jo també ho pense molt en ixa mateixa comparació. al final mentre tu estigues tranquil amb la teua decisió, tot anirá bé. que les den.
Julia, has sido muy sincera, has entrado en el camino de lo "políticamente incorrecto", ese que con las amigas es libre y en el que se hacen y aceptan todo tipo de comentarios, jaja. He estado en todos los lugares que describes, me he sentido juzgada muchas veces, me han visto con pena en otras, pero no tengo un solo día en el que yo no sea feliz con mí decisión de no ser madre, aunque... Yo si recojo cacas bastante seguido, jaja.
Gracias por compartirlo con nosotras Julia, me siento completamente identificada con todo lo que cuentas; pase mi época de dudas y de pensar que me estaba equivocando, para llegar a la conclusión de que si nunca me lo había planteado en serio, por que forzar las cosas? Estoy feliz como estoy, tengo mil cosas que llenan mi vida y mil intereses antes que la maternidad. No se que nos deparará el futuro, pero hoy por hoy me siento en paz con mi decisión.
Si necesitáis hacer un grupo de “no madres” para hablar o planear cosas, aquí estoy 😉
admiro tu certeza y estoy segura de que todo irá bien 💘
jo, gracias <3 seguro que sí
Es requisito tener hijos o puedes hacer de tía guay conmigo?
puedo ser también la tía guay de gente guay como tú
Gracias por este texto <3
Nunca me ha hecho ilusión tener hijos, pero tengo la misma edad que tú y al final de ver tanta gente a mi alrededor queriendo ser madre o siéndolo ya, me hace cuestionar si estoy tomando la decisión correcta, si no me "perderé algo". Supongo que es también porque tenemos fecha límite (los hombres, no), y aunque siempre lo he tenido claro ahora es como que "de verdad" tengo que tomar la decisión, porque una vez pasado cierto límite ya no voy a poder ser madre. Me alegro de que este proceso no haya sido sido muy largo para ti, yo la verdad es que llevo un año sin poder parar de pensar en ello. Un abrazo 🫂
gracias a ti por compartir esto <3 al final es un tema muy complicado por lo que tu dices, que tenemos fecha límite, y hay mucha presión externa. al final cualquier decisión es una renuncia, tanto si es teniendo hijos como si no. creo que lo importante también es estar cómoda y tranquila con la opción de no tenerlos, si es que al final no se puede aunque se quiera, porque eso también puede pasar. Un abrazo enormee
Te comprendo perfectamente, porque yo pase por lo mismo. Nunca he sentido ese deseo intenso de ser madre, pero a los treinta y pico me empezó a entrar el agobio y las dudas, porque era “ahora o nunca”, y la presión social está ahí. Después de unos meses pensé que si nunca me lo había planteado en serio hasta entonces, es que definitivamente no quería. Por que forzar las cosas? Estoy bien como estoy, no se si me estoy equivocando, pero por que lanzarme a algo que en mi día a día no es mi prioridad?
Es un proceso que tienes que pasar, meditarlo y pensarlo bien, y cuando lo tengas claro y lo zanjes, no le des más vueltas. Es una liberación, de verdad.
Para las que estáis igual, aquí estoy para que hagamos un club 😆
Menudo melón y que bien lo has transmitido. A mí también me sorprende todo lo que dices, que se cuestione tanto (sobre todo a las mujeres).
muchas gracias, Marta <3 qué bien que me lo digas porque me daba un poco de miedo compartir este texto, pero me alegro de que esté bien transmitido
¡Ay, Julia! Lo de NO querer tener hijos... ¡Qué gran tema! Enhorabuena si has tomado la decisión, la tuya y además, la manifiestas. Yo lo hice también, con 34 años tras pruebas de fertilidad impulsadas (obligadas) por mi ex. Esos 3 meses de pensarlo fueron el horror de mi vida. Y es que yo nunca he querido tener hijos pero "luchar" contra lo socialmente establecido... Qué complicado. Aún ahora a mis 45 años sigo recibiendo el "ya cambiarás de opinión". Yo no me corto, soy bastante tajante o borde en mis respuestas... Pero es que la gente se permite unas licencias y sobre todo, no respetan lo que está fuera "de lo normativo" que no quiere decir que esté bien... ni mal. Espero que no tengas que seguir escuchando mucho esos comentarios (confío en que la sociedad va cambiando). Para mí, personalmente, la clave no está en querer o no querer ser madre - padre sino en ser consecuente con lo que cada uno desea. Sea lo que sea. YO me pregunto todo el tiempo ¿por qué nadie cuestiona que alguien se someta a lo que a mí me parece el calvario de la in vitro durante años y es apoyo constante pero a mí, se me tacha incluso de egoísta por no querer ser madre, decidirlo desde mi madurez y encima, no tener que esconderme? Pues igual que cuando hay una enfermedad física todo el mundo te apoya pero si tienes depresión, hay que esconderlo. Pues así seguimos. Lo de respetar y la empatía... Aún queda. ;) Disfruta mucho de tu café, libro y momentos porque cuanto más mayor, esos son tus momentos vitales más maravillosos. Spoiler: nunca me he arrepentido de mi decisión.
tu comentario me ha dejado sin palabras, María ❤️🩹 gracias por compartir tu historia, conocer ejemplos como el tuyo es importante para las que venimos detrás podamos tomar decisiones y, como tu bien dices, ser consecuentes con ellas. te deseo lo mejor disfrutando de tu vida a los 45 y todo lo que te queda con mucho amor a tu alrededor, porque eso es todo lo que merecemos✨🫶🏻
¡Gracias a ti por compartir y abrir el hilo! Que es muy importante hablar de esto. Y solo un apunte más: si en algún momento cambias de opinión, también estará bien. Porque es TÚ decisión, y vivirás con ella… Y es la decisión más auténtica que podemos tomar como mujeres. Y mujeres libres. Te deseo un súper feliz día con mucho amor hoy San Valentín, y siempre.
Gracias por compartir este texto 💖 Tengo tu misma edad y, en mi caso, hace cinco años también cambié de decisión (empecé a sentir que sí quería ser madre, llevaba desde los 18 sabiendo que no). Me influyó salir de una relación medio tóxica, y darme cuenta de que no quería compartir ese proceso con cualquiera. Y también empezar a sanar y comprender la relación con mi madre. A mí me gustan mucho esos momentos de confesión entre amigas, en plan “vas a arruinar tu vida, pero aquí estoy yo para ser la amiga guay que les llevará al cine”.
gracias a ti por compartir tu experiencia, lo aprecio un montón <3 cambiar de decisión es válido tanto hacia un lado como hacia otro, y lo importante es escucharlo y aceptar sea lo que sea, así que me alegro mucho de que te hayas dado cuenta. y sí, aquí estaremos siempre las amigas sin niños para sacarlos a pasear y comprarles chuches cuando las amigas mamis necesiten un respiro :D
Sempre he imaginat la teua decisió, crec que l’he sabuda abans que tu, ara, això que mai recolliràs una caca de gos ves en compte q igual estàs equivocada i te toca. Ho dic per experiència😜. T’estime i sobre tot t’entenc😘😘❤️❤️
és que me coneixes com si m'hagueres parit jajajaj i la caca de gos ja m'ha tocat recollir-la, ja... pero ho evitaré sempre a tota costa!! jajaj gràcies mamà, jo també t'estime <3
Reflexió que comparteixo 100%. Des de sempre he tingut clar que els xiquets no eren algo que anava en mi, i me feia molta gràcia quan la gent me contestava "no diràs el mateix quan sigues gran". Ara sóc "gran" i penso exactament el mateix que pensava quan no.
Una cosa que me sorprén, especialment en la gent de l'edat dels nostres pares, és que quan dius que et vols fer un tattoo te pregunten que si "estàs segur perquè és per a tota la vida", però probablement no dubtarien gens si els digués que vull tenir fills, quan són més per a tota la vida encara.
ABSOLUTAMENT CERT. i mira, se m'ha oblidat parlar en el text de lo del exemple dels tatuajes per que de veritat, és tan cert, i jo també ho pense molt en ixa mateixa comparació. al final mentre tu estigues tranquil amb la teua decisió, tot anirá bé. que les den.
Julia, has sido muy sincera, has entrado en el camino de lo "políticamente incorrecto", ese que con las amigas es libre y en el que se hacen y aceptan todo tipo de comentarios, jaja. He estado en todos los lugares que describes, me he sentido juzgada muchas veces, me han visto con pena en otras, pero no tengo un solo día en el que yo no sea feliz con mí decisión de no ser madre, aunque... Yo si recojo cacas bastante seguido, jaja.
casi siempre la respuesta correcta es la más sencilla ❤️
Gracias por compartirlo con nosotras Julia, me siento completamente identificada con todo lo que cuentas; pase mi época de dudas y de pensar que me estaba equivocando, para llegar a la conclusión de que si nunca me lo había planteado en serio, por que forzar las cosas? Estoy feliz como estoy, tengo mil cosas que llenan mi vida y mil intereses antes que la maternidad. No se que nos deparará el futuro, pero hoy por hoy me siento en paz con mi decisión.
Si necesitáis hacer un grupo de “no madres” para hablar o planear cosas, aquí estoy 😉
Un abrazo a todas!